Zakres uprawnień pełnomocnika zależy od treści pełnomocnictwa. Mocodawca może ustanowić pełnomocnika do konkretnej czynność (np. zawarcie umowy). Może również udzielić pełnomocnictwa ogólnego a więc uprawniającego do dokonywania wszystkich czynności zwykłego zarządu. Zatem stosunek pełnomocnictwa jest stosunkiem, który w dużej mierze zależy od jej treści. O szerokiej możliwości zastosowania pełnomocnictwa świadczy także możliwość (wyjątkowa) zawarcia małżeństwa przy wykorzystaniu instytucji pełnomocnictwa.

Znaczącym ograniczeniem zakresu działalności pełnomocnika, wynikającym z przepisów ogólnie obowiązujących, jest art. 108 kc, zgodnie z którym:

Pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonywa w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Przepis powyższy reguluje tzw. „zakaz zawierania umowy z samym sobą”. Choć mogłoby się wydawać, że przepis dotyczy tylko reprezentacji mocodawcy jako osoby fizycznej przez pełnomocnika, to zgodnie z dominującym kierunkiem orzecznictwa omawianą regułę należy stosować także do reprezentacji wykonywanej przez członków organów osób prawnych. Co do zasady pełnomocnik nie może zawrzeć umowy w imieniu mocodawcy, jeśli zawiera ją już w imieniu drugiej strony, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że wyłączona została możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Nie licząc tego ograniczenia, w zasadzie każda umowa może być zawarta przez pełnomocnika.